Na pašnjaku, 6 km od Kanjiže, 1907. godine bila su dva arteška bunara, radi napajanja stoke. S obzirom na povećane potrebe, pastiri su se obratili gradskim vlastima sa molbom da se izbuše još dva bunara. Već u maju 1908. godine bio je izbušen novi bunar. Voda iz tog bunara je imala žućkastu boju, a iz cevi je izlazio zapaljiv gas.
Takve karakteristike vode su bile dovoljne da nastanu razne legende o lekovitom svojstvu bunara. Vrlo brzo narod je nazvao bunar “Čudotvornim bunarom”. U vezi sa čudotvornim bunarom nastala je priča o Ciganki, koja je svoje bolesne zglobove izlečila kupajući se u ovoj vodi. Gradski oci su brzo i logički reagovali i već te 1908. godine su otvorili “Prvu sezonu” kupanja u vodi čudotvornog bunara. Kupanje se već tada naplaćivalo.
Odličnu poslovnost tih ljudi dokazuje i činjenica da su već 1909. godine na osnovu odluke Gradske skupštine poslati uzorci vode na ispitivanje u Kraljevski Institut za hemiju u Budimpešti. Analize su bile završene 1910. godine.
Već 1909. godine kanjiški biznismen Grünfeld Herman (direktor tadašnje ciglane i crepane), insistira na formiranju akcionarskog društva za otvaranje banjskog lečilišta. Gradske vlasti su dale saglasnost i Akcionarsko društvo je formirano, na čelu sa gospodinom Hermanom Grünfeldom.
Na osnovu ugovora između opštinske vlasti i akcionarskog društva, voda čudotvornog bunara se ustupa na korišćenje Akcionarskom društvu na 30 godina (koncesija), s tim da se voda dovede cevima sa pašnjaka u Narodni park, gde ima da se izgradi jedno novo savremeno kupalište-lečilište. Na osnovu istog ugovora, takođe na 30 godina, daje se u zakup ugostiteljski objekat “Vigadó”.
Akcionarsko društvo deluje brzo i efikasno. Jula 1912. godine su završeni projekti za novu banju, a 10. avgusta 1913. godine je svečano otvoreno novo arteško kupatilo čudotvornog bunara u Staroj Kanjiži. Novo zdanje je imalo 12 soba i 20 kada. U zgradi je postojalo parno grejanje i električno osvetljenje. Pored kupatila, u lepom Narodnom parku je bio i otvoreni bazen sa termalnom vodom sa 28 kabina za goste-kupače.
Pošto su se stekli svi uslovi, moglo se započeti sa lečenjem pacijenata. Lečenje se sprovodilo kupanjem i pijenjem, i to pod nadzorom lekara. Voda je korišćena za lečenje reumatskih oboljenja, oboljenja mišića, zglobova, nerava. U terapijske indikacije su se ubrajala i neka ginekološka oboljenja i malokrvnost. Voda se koristila i pijenjem i to kod tegoba sa želucem i crevnim traktom. Godinama se voda flaširala u tamno zelenim flašama od 1 l i 0,5 l, sa porcelanskim patent-zatvaračem. Na flašama je stajao natpis “Voda čudotvornog bunara-Stara Kanjiža”.
Prvi svetski rat pogađa i ovaj kraj, pa se tokom 1914. i 1915. godine u Banji leče ranjenici. Akcionari su uspešno prebrodili ratne godine i nastavili sa radom i razvojem banjskog lečenja. Koncesija je istekla 1943. godine, kada akcionari vraćaju Banju gradskim vlastima.
Od 1945. do 1953. godine Banja je radila kao državna ustanova pod nazivom “Arteško kupatilo”. U Beogradu je izvršena analiza vode 1954. godine. Nakon izvršenih analiza predloženo je da Banja radi kao banjsko prirodno lečilište.
Od 1960. do 1976. godine, Banja radi u sklopu Doma zdravlja Kanjiža. Od 24.juna 1976. godine Banja se referendumom izdvaja iz Doma zdravlja Kanjiža, i funkcioniše kao OOUR pod nazivom Centar za rehabilitaciju i rekreaciju “Banja” u Kanjiži.
Novo zdanje Banje “Aquamarin” završeno je 1979. godine, a počelo je sa radom 1. januara 1980. godine, sa kapacitetom od novih 150 postelja. Novi objekat ima kompletan terapijski blok, sportsku halu, dva zatvorena bazena, restoran za 300 gostiju i sve druge sadržaje za hotel sa tri zvezdice.
Dogradnjom depadansa na objektu “Abella” 1985.godine, Banja zaokružuje ukupni posteljni fond na 300 kreveta.
